معرفی کتابی جدید به مناسبت سالروز شهادت مهدی زین‌الدین؛
«تنها؛زیرباران» روایتی شیرین از زندگی شهید مهدی زین‌الدین/خاطره‌ای عجیب از حاج قاسم سلیمانی درباره فرمانده لشکر۱۷ علی‌بن‌ابی‌طالب
همین چند کلمه را بیشتر نگفت. موقع خداحافظی، با لحنی که چاشنیِ التماس داشت، گفتم: «بی‌زحمت زیر نوشته رو امضا کن.» برگه را گرفت و امضا کرد. کنارش نوشت: «سیدمهدی زین‌الدین» نگاهی بهت‌زده به امضا و نوشته‌ی زیرش کردم. باتعجب پرسیدم: «چی نوشتی آقامهدی؟ تو که سید نبودی!» ـ اینجا بهم مقام سیادت دادن.
گروه فرهنگی-رجانیوز: بیست و هفتم آبان سالروز شهادت آقا مهدی زین الدین فرمانده لشکر ۱۷ علی بن ابی طالب است. شهید زین الدین که به خاطر نبوغ منحصر به فرد و معنویت درونی‌اش از بزرگان و نامداران هشت سال دفاع مقدس به شمار می‌رود، نوجوانی و جوانی درخشانی را نیز داشته؛ کسب رتبه چهارم کنکور تجربی و دعوتنامه‌ای از پاریس برای ادامه تحصیل تنها گوشه‌ای از حوادث پر فراز و نشیب زندگی این سردار سرافراز اسلام بوده است.
مهدی زین الدین، در اوج جوانی و با وجود تجربه کم در عرصه مدیریت و جنگ، تبدیل به یکی از شاخص‌ترین فرمانده‌های آن سال‌ها می‌شود و این یکی از مهم‌ترین دلایلیست که باید به خاطرش، از زین الدین گفت و از زین الدین شنید. زین الدینی که رهبر معظم انقلاب در توصیفش می‌گوید که او ستاره‌ای درخشان بود و فقدانش ما را داغدار کرد.
اخیرا کتابی تحت عنوان «تنها؛زیرباران» به قلم مهدی قربانی در ۳۱۲ صفحه توسط نشر حماسه یاران به چاپ رسیده؛ نویسنده در این کتاب خاطرات کم‌تر شنیده شده و جذابی را از کودکی تا لحظه شهادت مهدی زین الدین با روایتی نو و جذاب از زبان خانواده و دوستان شهید به رشته تحریر درآورده است.
می‌توانید برای خرید کتاب اینجا کلیک کنید.
خاطره‌ای که در ادامه می‌آید برشی از کتاب تنها؛زیرباران است؛ روایتی عجیب از حاج قاسم سلیمانی درباره شهید مهدی زین الدین:
« هیجان‌زده پرسیدم: «آقامهدی مگه تو شهید نشدی؟ همین چند وقت پیش، توی جاده‌ی سردشت…» حرفم را نیمه‌تمام گذاشت. اخم کوتاهی کرد و چین به پیشانی‌اش افتاد. بعد باخنده گفت: «من توی جلسه‌هاتون میام. مثل اینکه هنوز باور نکردی شهدا زنده‌ن.» عجله داشت. می‌خواست برود. یک بار دیگر چهره‌ی درخشانش را کاویدم. حرف با گریه از گلویم بیرون ریخت: «پس حالا که می‌خوای بری، لااقل یه پیغامی چیزی بده تا به رزمنده‌ها برسونم.» رویم را زمین نزد.ـ قاسم، من خیلی کار دارم، باید برم. هرچی می‌گم زود بنویس.هول‌هولکی گشتم دنبال کاغذ. یک برگه‌‌ی کوچک پیدا کردم. فوری خودکارم را از جیبم درآوردم و گفتم: «بفرما برادر! بگو تا بنویسم.»ـ بنویس: «سلام، من در جمع شما هستم»همین چند کلمه را بیشتر نگفت. موقع خداحافظی، با لحنی که چاشنیِ التماس داشت، گفتم: «بی‌زحمت زیر نوشته رو امضا کن.» برگه را گرفت و امضا کرد. کنارش نوشت: «سیدمهدی زین‌الدین» نگاهی بهت‌زده به امضا و نوشته‌ی زیرش کردم. باتعجب پرسیدم: «چی نوشتی آقامهدی؟ تو که سید نبودی!»ـ اینجا بهم مقام سیادت دادن.از خواب پریدم. موج صدای آقامهدی هنوز توی گوشم بود؛ «سلام، من در جمع شما هستم»
دیدگاه خود را ثبت کنید