آیا جامعه معنوی‌تر شده است؟ پس این همه فساد چیست؟!

گروه شبهه و شایعه: یکی از کلیدواژه‌های پربسامد بیانات رهبر معظم انقلاب این است که معنویت در جامعه ما هر روز بیشتر می‌شود. در این میان شبهه‌ای مطرح است که با کدام برآورد؟ پس تکلیف این همه مظاهر فساد چه می‌شود؛ این همه گناه علنی، معصیت‌های نهفته در شبکه‌های اجتماعی و دنیای رسانه‌ای جدید، اباحه گری و ابتذال و یا همین بدحجابی.
توضیح چیست؟
در پاسخ به این سوال چند نکته حائز اهمیت است.

یکم؛ خطای مشاهده
یکی از اشکالات اصلی در ارزیابی سطح معنویت در جامعه، توقف در مظاهر فساد است. فساد فی‌ذاته بروزش بیشتر است اما عمق ندارد. توجه کنیم که این گزاره هم به تجربه ثابت شده است و هم در معارف دینی ما تاکید خاص دارد. تعبیر قرآن از باطل، کف روی آب است( رعد آیه ۱۷) کف روی آب اولا طفیلی آب است و بعد هم ظهورش بیشتر است؛ اما کف است و ماندگار نیست.
قدرت رسانه جدید در یک جمله، همین است که باطل را با درشت‌نمایی گمراه‌کننده‌ای جلوی چشم می‌آورد. اما این حقیقت جامعه ما نیست. برای تماشای حق نیاز به چشم مسلح داریم، چشمی که تربیت یافته است. چشمی که قدرت تماشای زیبایی اهل حق را داراست.
اما حقیقت جامعه را چطور ببینیم؟

دوم؛ دیدن خوبی ها
یکی از اشکالات ما این است که خوبی‌های جامعه و بروز و ظهور معنوی جامعه را توجه نمی‌کنیم. زیبایی‌های جامعه را باید در بزنگاه‌ها ملاحظه کرد. یکی از نمایش‌های معنوی جامعه همین ایام محرم است. همین مناسک است. عبادات امروز جامعه ما یک تفاوت بسیار کلیدی با گذشته کرده است و آن هم فراتر رفتن از عبادت سر سجاده به سمت عبادات جمعی است. جمع همواره به خدا نزدیک‌تر ست. عنایت و توجه حق با جمع است. از عزاداری‌ها گرفته تا اعتکاف‌ها تا گروه‌های جهادی تا ….
یکی دیگر از ظهورات معنوی جامعه، کار خیر است. کار خیر را دست‌کم نگیریم. کار خیر امروز، نسبت به گذشته هزاران برابر رشدیافته‌تر و مترقی‌تر است. کار خیر در گذشته تنها در اختیار بزرگان بازار بود. اساسا کار خیر تنها در سطوح کلان صورت می‌گرفت. امروز کار خیر، کاملا مردمی و همگانی و عمومی شده است. خیریه‌ها تخصصی شده‌اند. از همه طیفی نیز در آن حضور دارند. کار خیر یک پیام بسیار جدی دارد و آن هم عبور از انانیت و منیت است. خیرخواهی یعنی از خود گذشتن. از خود گذشتن قدم اول در سلوک و معنویت است. به تعبیر عرفا اولین گام بعد از یقظه از خود گذشتن است.

خیریه و ازخودگذشتگی
از خود گذشتن، یک روز در خیرخواهی برای محیط زیست و کمک به حیوانات است. رشدیافته‌ترش می شود خیرخواهی برای مردم مستضعف و پابرهنه‌ها. و همینطور سطوح تعالی‌اش تا آنجا می‌رسد که در شهرِ به ظاهر پلیدی‌ها، جوانانی یافت می‌شوند که جان به کف می‌گیرند و برای دفاع از حریم اهل بیت و امنیت مردم، از خود و خانواده‌شان گذر می‌کنند.

تلاش کنیم درست ببینم.
ممکن است بگویید این حرف ها قبول. ولی اینها برای بخشی از جامعه است. اکثریت جامعه درگیر معصیت‌اند. نمونه‌اش رونق بی‌حجابی.
پاسخ به این سوال بسیار مهم وکلیدی است.

سوم؛ تقوا در حرکت است.
یک اشتباه اساسی این است که تصور  کنیم ارزیابی تقوا نقطه ایست. یعنی چی؟ یعنی تقوای آدم‌ها را اولا در ظاهرشان و بعد هم بصورت نقطه به نقطه مقایسه می‌کنیم، در حالیکه تقوا را باید در حرکت سنجید. چه حرکتی؟ میزان ورود کردن انسان به دنیا. کمال تقوا به میزانی است که به دنیا ورود می‌کنیم و در مقابل معصیت و انحراف مقاومت می‌کنیم. دنیای امروز، دنیای هجمه‌های بی‌امان شیطانی است. ایستادگی در این دنیا به مراتب سخت‌تر از گذشته است و صدالبته که مقاومت در برابر گناه، ده‌ها برابر انسان را معنوی‌تر و روحانی‌تر می‌سازد. نیامدن به دنیا و گوشه‌گزینی، بی‌قدر و بها است. مرد آنست که پای به میدان بنهد…
معنویت جامعه امروز را در حرکت و مقاومتش ببینید. اینطور تحلیل کنیم خواهیم دید که از هر منظر نسبت به گذشته جلوتریم و متعالی‌تر.