57379572-min

خطوط قرمز رسانه‌ها باید مشخص باشد

مرتضی غرقی که مدت ۳۵ سال است در حرفه‌ی خبرنگاری فعالیت می‌کند، معتقد است: یکی از مشکلات رسانه‌ها در ایران، این است که متاسفانه تعامل و رفاقتی که باید بین‌ رسانه‌های داخلی،‌ نهادها و دولت‌ باشد، وجود ندارد.

این خبرنگار صداوسیما که در خلال برگزاری نمایشگاه مطبوعات در غرفه ایسنا حاضر شده بود، در گفت‌وگویی اظهار کرد: در کشور ما خطوط قرمزی که حد و مرز بین آزادی عمل رسانه و حقوق دولت را مشخص کند، وجود ندارد؛ این امر باعث شده است که گاهی با یکدیگر تقابل داشته باشند؛ بنابراین یکی از کارهای اساسی این است که دولت و اصحاب رسانه‌ که به نوعی ارشدیت دارند، این خطوط قرمز را بین خود مشخص کنند؛ چرا که اگر این خطوط قرمز مشخص شود، هر رسانه‌ای می‌داند وظیفه‌ و میزان مسؤولیت‌گذاری‌اش‌ چیست و کجاها باید پاسخگو باشد.

غرقی در ادامه اظهار کرد: وقتی خطوط قرمز مشخص نباشدT نگاه‌های سلیقه‌ای باعث می‌شود تعامل سازنده بین‌ دولت و رسانه به درگیری تبدیل شود و این چیز خوبی نیست؛ نه برای دولت، نه برای رسانه‌ها و نه برای مردم.

این خبرنگار همچنین در پاسخ به این پرسش که عملکرد رسانه‌های داخلی در برجام چگونه بود؟ اظهار کرد: یکی از دستاوردهای مذاکرات برجام این بود که تقریبا می‌شود گفت یک همگرایی بین‌ رسانه‌های ایران به وجود آورد؛ یعنی از رسانه‌های چپ‌ تا رسانه‌های راست یک هدف داشتند و آن پیروزی در مذاکرات هسته‌ای بود. رسانه‌های ما در حالی که به لحاظ دیدگاهی در داخل اختلاف نظرهای زیادی داشتند اما در برخورد با دشمن و صحنه‌بین‌المللی نگاه واحدی داشتند. و این فرصت خوبی برای رسانه‌های ما ایجاد کرده بود که از آن به خوبی استفاده شد. شاید یکی از مشکلاتی که رسانه‌های ما آنجا داشتند، نداستن زبان بین‌المللی و تعاملات بین‌المللی بود که به کار ما خیلی لطمه زد.

غرقی سپس مطرح کرد: رسانه‌های ما در مذاکرات هسته‌ای قبل از رسانه‌های خارجی وارد حیطه اخبار مذاکرات شدند، جلوتر بودند و رسانه‌های خارجی مجبور بودند از ما پیروی کنند. این برای اولین بار بود که خبرنگاران ایرانی می‌توانستند پیشتاز باشند و این برای جمهوری اسلامی ایران یک فرصت بود شاید بتوان گفت که حمایت رسانه‌ها بود که نتیجه مذاکرات اینگونه خروجی داشت و به نظر من رسانه‌ های ما در مذاکرات هسته‌ای خوب عمل کردند.

این خبرنگار در پاسخ به این که آیا همچنان حرفه‌ خبرنگاری را دوست دارد و از آن خسته نشده است، اظهار کرد: من ۳۵ سال خبرنگار بوده‌ام و در حال حاضر نیز مشغول هستم و خسته نشده‌ام؛ به این دلیل که به کار رسانه‌ به عنوان یک سرگرمی نگاه می‌کنم؛ یعنی موقعی که کار می‌کنم احساس می‌کنم تفریح می‌کنم. به تمام خبرنگاران جوانی که به این عرصه وارد می‌شوند می‌گویم که این حرفه مشقت دارد، پول ندارد سختی‌های زیادی دارد اما اگر آن را دوست داشته باشید هیچگاه فراموشش نمی‌کنید. خبرنگاری را نمی‌شود به عنوان شغل نگاه کرد. باید به خبرنگاری به عنوان حرفه‌ سرگرمی و هنر نگاه کرد.

این خبرنگار پیشکسوت از دو اشکال آموزش و استفاده از روش‌ها و تکنولوژی‌های نوین که در عرصه خبر و خبرنگاری در کشور ما وجود دارد سخن گفت و توضیح داد: رسانه‌های ما مدام باید به نیروهایشان در عرصه خبر آموزش دهند. خبرنگاران ما باید همزمان با کار خبر آموزش تکنولوژی و استفاده از فن‌اوری‌های نوین را یاد بگیرند؛ چرا که اگر این کار را نکنند قطعا در عرصه بین‌الملل موفق نخواهند بود. این یک فرصت است که ما برای خودمان ایجاد کنیم و به نظر می‌رسد که دولت در این زمینه نقش بسیار مهمی دارد.

غرقی در همین زمینه افزود: فکر می‌کنم سردبیران و مدیران مسؤول رسانه‌های ما باید کمی از قاب سنتی و جناح‌هایی که در مسائل سیاسی و ملی دارند، بیرون بیایند و دید ملی پیدا کنند تا بتوانیم در یک جبهه‌ واحد در عرصه بین‌المللی به موفقیت برسیم.

این خبرنگار پیشکسوت در پایان درباره فعالیتش در صداوسیما و تجربه‌هایی که تاکنون داشته است، یادآور شد: ۳۵ سال در کار خبر فعال هستم. پنج سال در آلمان و شش سال در نیویورک بودم و تقریبا به ۸۰ کشور دنیا سفر کردم و به دو زبان انگلیسی و آلمانی مسلط هستم.

او گفت: اتفاقات و رویدادهای مهمی در ایران صورت گرفت؛ از جمله کنفرانس برلین، دادگاه میکونوس، مذاکرات شورای امنیت که حضور در این رویدادها در پرونده کاری من به عنوان یک خبرنگار وجود دارد.

غرقی همچنین نمایشگاه مطبوعات امسال را نسبت به سال گذشته کارآمدتر دانست و گفت: سال گذشته به دلیل دو قطبی شدن رسانه‌ها استقبال جدی از آن نشد، اما امسال فضای خوبی دارد.

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید


پاسخ دهید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

شما می‌توانید از این دستورات HTML استفاده کنید: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>